Ruim anderhalf jaar geleden stond ik voor het eerst bij Angelique op de stoep als een angstig en compleet afgebrand hoopje mens. Enkele weken daarvoor was ik volledig ingestort en kreeg ik bij de huisarts de diagnose burn-out. Na een heftige tijd op mijn werk en jarenlang doorgaan in een trein die niet leek te stoppen ging het mis. Voor de buitenwereld leek alles goed te gaan want ik hield alles verborgen; een leuke baan, mooi huis, lieve vriend en een breed sociaal netwerk, er altijd voor alles en iedereen zijn, het leek allemaal zo mooi. De werkelijkheid: ik was depressief, had hartkloppingen, nachtmerries, angst en paniekaanvallen. De huisarts schreef antidepressiva voor en ik kwam terecht bij een psycholoog. De gesprekken met de psycholoog bleven echter oppervlakkig en voor mijn gevoel kwam ik niet tot de kern van mijn probleem, praten alleen was niet voldoende! De psycholoog adviseerde haptotherapie. Als ik terugdenk aan de schaamte en het intens gebroken en hopeloze gevoel van die dag toen ik het "opgaf" of sterker nog op moest geven dan word ik nog steeds verdrietig. Hoe kun je jezelf zo kwijtraken en hoe kom je in godsnaam weer terug als je zo diep zit.

De eerste ontmoeting met Angelique was een soort intakegesprek. Al meteen voelde ik dat ik daar op mijn plaats was. Het was een fijn, duidelijk en helder gesprek waarin ik het gevoel had dat Angelique mij echt begreep. Absoluut niet "zweverig", waar ik stiekem wel bang voor was. En natuurlijk wilde ik weten, wanneer kan ik weer aan het werk, wanneer ben ik beter? Het belangrijkste advies was; Ga in je gevoel zitten, hier moet je doorheen. En niemand weet hoelang dit gaat duren, maar je komt eruit, dat is een ding dat zeker is en ik ga je daar bij helpen. En daar zat ik dan, in mijn gevoel. Alle emoties en verdriet die ik al die tijd veilig op slot had opgeborgen in allerlei kamertjes leken er in één keer uit te komen. Er was geen weg meer terug.

Angelique is voor mij in die tijd echt een steunpilaar geweest. Met behulp van oefeningen op de bank lukt het het om stukje bij beetje echt te gaan voelen en alles een plekje te geven. Doodeng vond ik het. Alles deed ik eraan om e voorkomen dat ik überhaupt iets zou voelen, laat staan dat de ander daar ook maar iets van zou merken. Dat ik niet altijd even gemakkelijk geweest en het ging met vallen en opstaan. Dankzij Angelique haar grenzeloze geduld en begrip brak er steeds een beetje van het muurtje om mijn gevoel heen af. Er werd een fundament gebouwd waardoor ik steeds steviger in mijn schoenen kon gaan staan. Hierbij werkten we vooral aan het opbouwen van vertrouwen. Door met elkaar te praten, maar vooral door de oefeningen op de bank.

Langzaam vielen mijn oogkleppen af en kwam ik erachter dat mijn leven niet alleen in het teken moet staan van geven, maar ook van nemen. "Luister naar jezelf, wat wil jij?" tientallen, zo niet honderden keren, heeft Angelique deze woorden tegen mij gezegd. Ik moest het gaan geloven. Ze heeft me geleerd dat ik alles kan overwinnen, mijn eigen gevoel durf te vertrouwen. Niet meer weglopen, maar het echt ondergaan EN DAT HOEF IK NIET ALLEEN TE DOEN!

Die stevige basis heb ik samen met Angelique kunnen ontwikkelen, zonder daarbij mijn eigen identiteit te verliezen. Ik heb mezelf leren kennen, mijn grenzen verlegd, en ben erachter gekomen wat ik belangrijk vind in het leven. Ik leer nu om keuzes te maken waarbij ik niet de hele wereld te vriend hoef te houden, maar vooral en eigenlijk alleen mezelf. Mijn gevoel kan en hoef ik niet meer te sturen. Wat er is, is er en dat is goed.

Ik ben Angelique heel erg dankbaar voor alle steun, begeleiding en hulp. Natuurlijk is het gek en spannend om het nu zelf te gaan doen. "Elk einde is een nieuw begin". Een nieuw begin, waarin ik mijn gevoel weer echt durf te volgen en kan zeggen dat ik weer intens geniet van het leven!